Даруй мне, Белая Радз ма!
Владимир Краберг
Даруй мне,Белая Радзіма!
Спяваю моваю не той,
З якой ты ў сэрцы нарадзіла
Вясновай ранішняй парой.

Але занадта не турбуйся,
Я не цураўся родных слоў,
І мовай нашай ганаруся,
Як мілагучнейшаю з моў.

Не дазваляў, і не дазволю,
Нікому ёю пагарджаць.
Душой,адданаю да болю,
Да скону мне яе кахаць.

На ёй чытала казкі маці,
І ушчуванні бацька вёў.
Яна гучала ў кожнай хаце,
І песняй неслася з палёў.

Мне вельмі сорамна і прыкра -
З якіх не ведаю часоў,
І хто ў майго народу выкраў
Любоў да шчырых родных слоў?

Ці знойдзеш дзе на ўсёй планеце,
Каб ад улады спадары
На роднай мове (кожны трэці)
Ні "бэ",ні "мэ" не гаварыў?!

А недзе ў дальнім-дальнім свеце
Яе спрадвеку берагуць,
Жывуць супольнасці, і дзецям
Айчыны дар перадаюць.

Даруй мне,край мой беларускі,
Ды палавіннаю віной,
Бо ўслых спяваю я на рускай,
А ў сэрцы - моваю тваёй!